Bellen voor Christien

Met veel dankbaarheid kijk ik terug op mijn veel te korte vriendschap met Christien. Bij de amateurschildersclub De Vrije Kwasten hebben we elkaar leren kennen. Onze vrolijkheid paste goed bij elkaar, onze positieve kijk om ons heen. Allebei hebben we zo onze eigen talenten waar we uiteindelijk, als elkaars fan, van wisten te genieten. Bijzonder hoe ze omging met haar ziekte, ik genoot van haar humor en haar creatieve talent.

Zij genoot weer van mijn werk en dan vooral van die prachtige zeepbellen. Ondanks de afstand van het afgelopen half jaar wisten we elkaar toch steeds te vinden om zo samen genieten van de dingen om ons heen. Door onze belevenissen te delen in Whatsapp verkeer, hoe moeilijk en wrang door ze soms maar met humor te verpakken. Soms gevangen in een beeld, een tekstje of met beeldbellen. Daarbij kon je elkaar ook aankijken en heerlijk samen ook elkaar zien lachen. Het was fijn om haar te hebben kunnen vereeuwigen in het boek met de bellen waar ik het laatste halfjaar aan heb gewerkt. We wisten allebei dat het afscheid er wel aan zat aan te komen.

Ik ben zo blij dat ze op het allerlaatst nog een zelfportret heeft geschilderd. Deze maakt de eerder drie geschilderde doeken thuis nu tot een monumentaal vierluik. Haar meesterwerk, zo noem ik die maar even, is in zijn geheel in het boek ‘Bellen voor contact, de kracht van zeepbellen’ terecht gekomen. Ze heeft er veel van zichzelf ingelegd als ik er nu naar kijk. Zij stuurde me een digitaal bestand maar ik kan niet wachten deze ook in het echt te gaan zien. Ik zie een lossere toets… de opmaat voor het latere groter loslaten. Een portret met meer boodschappen als ik er zo naar kijk. Een portret dat intrigeert, wat je lief en open aankijkt maar je ook uitdaagt om door te gaan…Je krijgt de ruimte van haar…die laat ze immers voor ons achter.

Foto Zonsopgang vanuit Meander Ziekenhuis Christien