Deksels en Bellen voor Erna
De zon schijnt vandaag schuin aan de overkant van Nieuwenoord. De grijze rouwauto komt langzaam aangereden. Daar achter een stoet van mensen te voet. Allemaal voor Erna, 64 is ze geworden waarvan ze 62 jaar woonde bij de Amerpoort.
Zondagavond 1 november op Allerzielen, bereikte mij het bericht van Erna haar overlijden. Ze willen graag dat ik ook bij haar afscheid een rol krijg. Dat doe ik maar al te graag. Er volgt contact met haar twee zussen en de pastoraal werkster die de afscheidsdienst zal vormgeven. Omdat ik deze zomer ook als BelleDame bij haar bezoek ben geweest stel ik voor bij haar afscheid de grote zeepbellen te betrekken. Dat is vast een geweldig en troostend gezicht bij de aankomst bij het crematorium. Na een kort omkleed moment, zal ik daarna dan als Bakkie bij de dienst aansluiten.
Als miMakker Bakkie bezocht ik Erna al vanaf 2014 op haar woning. De familie van Erna nodigde mij ook nog extra uit op haar verjaardagen. Wat een feest was dat altijd. We konden vaak nog buiten zitten, waarbij ik dan capriolen uithaalde om de feestelijk versierde tuin binnen te komen. Soms over het hek via de schommelbank, soms dook ik op van achter de grote heg. Een gezellige middag, waarin het geluk van ons samenzijn afspatte. Erna genoot van alle aandacht, het kon haar niet druk genoeg zijn. Na afloop van het verjaardagsbezoek bleef ik dan op uitnodiging van haar zussen en broer, ook nog mee eten. Bij de reguliere bezoeken in het weekend hoorde Erna me vaak al aan komen rollen. Zij was net zoals ik eigenlijk een echte clown. Ondanks haar beperkingen kon ze onbeperkt grappig zijn en genieten. Vol verbazing kon ze kijken, alert volgde ze mijn bewegingen. Erna hield van groot spel. Bovenop tafels stond ik, onder tafels kroop ik en als ik me ergens aan stootte dan lag Erna dubbel. We speelden samen graag met haar favoriete speelmateriaal, schoenveters en dekseltjes. Ik liet haar favoriete dekseltjes verdwijnen in mijn mouw of legging. Erna vond ze weer terug. Wat haar benen niet meer konden namen haar handen en vinger over. Met veel expressie kon ze ergens heen wijzen om zo zich uit te drukken. Als ik wel eens een losse clownsneus achterliet, dan wist Erna mij ervan te overtuigen deze gewoon weer mee te nemen.
In Laren
Als de achterklep van de rouwauto open gaat blijf ik bellen in de lucht strooien. Iedereen kijkt hoe de kist naar buiten geschoven wordt. De bellen scheren langs de glazen pui van het crematorium en de naastgelegen geluidswal langs de de A27. Daar raast het verkeer, hier staat alles even stil.
Terwijl de bezoekers de aula binnenlopen, blijven haar zussen en broer buiten staan naast de kist. Het wachten is op het teken om met haar naar binnen te lopen. Het geeft mij als BelleDame de gelegenheid de strakblauwe hemel nog even te voorzien van de mooiste bellen. Het is voor de lieve dragers een afleiding voordat zij samen naar binnengaan. We hebben, afgezien van een korte knipoog naar elkaar, alleen oog voor de bellen. We concentreren ons op wat nog gaat komen. Zo zit ieder van ons in onze eigen bubbel. Het is een ontroerend schouwspel. De magische bellen rond de kist troostend in de lucht.
Afscheid
Na de opening van de dienst schuif ook ik binnen. Als Bakkie voel ik me wel een beetje een vreemde eend in de bijt. Er zijn geen andere bewoners onder het gezelschap. Er is wat familie en vooral heel veel bekende zorgmedewerkers van de Amerpoort. Velen hebben er in de loop van de jaren met Erna gewerkt, ook zij zijn graag bij dit bijzondere laatste afscheid.
Tijdens de dienst voorzie ik de binnenzijde van de kleine metalen deksel die ik van huis had meegenomen van een kleine karikatuur. De hele buurt spaarde deze week even voor me mee. Erna haar foto staat steeds op het grote scherm en dat inspireert me. Haar forse neus, haar lach met haar typische gebit ontbreken niet. We zien geweldige foto’s ook velen van vroeger. De dienst met verhalen, beelden en muziek ontroeren me. Tranen stromen over mijn wangen, de binnenkant van het mondkapje absorbeert het vocht. Voor haar ouders, zussen en broer heeft ze altijd deel uitgemaakt van hun gezin. Ze was anders, ja Erna was anders maar zo bijzonder. In het uur van het afscheid, spat de liefde voor haar er vanaf. We ontsteken het licht voor haar en luisteren naar muziek. In verhalen, een brief en dans draait even alles om haar.
Door Erna’s jongste zus, Yvonne ben ik gevraagd iets symbolisch te betekenen binnen de dienst. Ze vraagt me als miMakker Bakkie om de laatste bol met licht van haar aan te nemen. Ze danst met veel gevoel op de klanken van Beautiful that way met de bol in het rond. Het overhandigen, daar nemen we samen even de tijd voor. De bol breng ik uiteindelijk namens haar gezin naar Erna.
Met een vingertje in de lucht en de “o” klank van Erna reik ik daarna als Bakkie op clowneske wijze de deksels uit. Bij het uitreiken op afstand aan haar zus valt een dekseltje op de grond. De ontvangers spelen geweldig mee, er wordt gelachen, wat had Erna dit leuk gevonden.
Veters, kralen en deksels laten voortaan mijn ons mondhoeken krullen. Zo blijft ze een beetje bij me. Haar lach en hoe “anders” ze was. Ik zal haar nooit vergeten.
